|
[Nota: cuan se lliche un
texto en benasqués no se pronunsian las erres sagueras]
LA POR
Ba pasar una begada, caminán ya de tardada
baixaba aprisa y nerbioso enta casa un pastor,
le tremolaba el pit per si se fese de nit
pensán en el suyo llit se nantaba dan temor
ya yera masa tardi, l'orache anaba a pior
éll se diba "¡yo no tiengo por!"
Yera un día de fret en bell mich de l'ibert
coma arrufias no teniba als peus sentiba dolor
ixes días ha cayeu una patacada neu
pensa l'ome que s'ha perdeu y que ha feto bell error
la boira está baixán, la siente dan estupor,
pensa "¡yo no tiengo por!"
Le pasa al canto bolán un negro corbaso grallán
l'abe le quere enrestir coma si tenise rencor
el pobre s'ha d'amagar entre las brancas d'un albar
y aixinas consigue ebitar a iste animal bursidor
encara que un poco més lluen l'esperaba amenasador
"tiengo forsa, no pas por"
Correba ben apurau, encara que está ben cansau
no sabe t'agón camina y l'engalsa la fredor
ba crusar per una llera y dispués per una aigüera
se ba chetar la fosquera tota per alrededor
per molto que se miraba no se i bedeba un color
repetiba "no tiengo por"
Creu que se ba a ufegar pus corre sin aturar
encomensa a tremolar y a pensar en lo pior
que en ixe mes de chinero acabase al sagrero
u chelau chunto a un nuguero per no trobar gota calor
la situasión ye difísil ya se siente perdedor
"¿será que ara tiengo por?"
El puerto comensa a bufar, éll no dixa d'entrepusar
ixe aire amosegador parese un malminchador,
lluita contra las turberas caminán d'ixas maneras
siente coma sangoneras per dintro el achustador
no sabe qué puede fer contra Eolo depredador
"puede estar que tienga por"
Se cantoneya marchán, l'esme se l'está esbafán
dona pasos a boldregons, caminán embudiador
de forsa, en tiene manca, la briscaña l'ixadanca
parese que s'ixanca trucau per un mallador
el camino se le tanca per un destino traidor
"estoi que'n siento, siento por"
Le puncha la neu polbina y le truca la sarsina
a la caixa de Pandora l'han sacau el piador
ya no puede abansar y pensa en abandonar
se posa a ixenegar pel chelo esllisador
cayer-se no puede ebitar, éll ya ye a cargador
"hu reconeixo, tiengo por"
"¡A la dama de la dalla le donaré batalla!"
recuperán las forsas, rebiscola dan onor
pero ta dir la berdat, més que un ome, en ye mitat
ya no ye chobe d'edat ni ye guaire marchador
no puede ni fer rota, s'achoca sinse balor
"no i hei duda, tiengo por"
Se bocha a esgalapatons y dispués a arrosegons
s'enfonsa el pobrichón y l'acotola el orror
encomensa a pllorar y tamé a chemecar
no se puede ixupllidar del suyo queriu amor
no tornar mai a beder-la l'apllena de pabor
duelo, pena y molta por
"Así estigo ixafegán, l'alma se m'está enreulán,
me ficaré en la terra coma si fuese llagor"
pensa l'ome aplleret, y de tems, le'n queda poquet,
s'ufega en la freda llet, elemento chelador,
se le presenta impllacablle el destino matador
"sí que'n tiengo, tiengo por"
Més flojo que un tenracho amagau a un foringacho,
ixe aire gabacho de fegos mals ye carriador,
encara que ye despierto, que agonisa ye sierto,
y el corasón ubierto se l'apllena de terror,
esmortese cubierto pel nebasco destructor
"¡prou que'n tiengo!, tiengo por"
S'arrastra coma un llimaco, débil coma un moñaco,
la sang de las suyas benas arriba al esgotador,
sigue bufán el airot que l'ha de portar al cllot
no tiene esperansa el pobrot, hu asepta dan molta agror
la suya malautía no la cura cap doctor
"prou en tiengo, tiengo por"
El bllanco ha embolicau al pastor encaragolau
ya parese enterrau, no s'esculta ni un rumor
relligau coma un budiello dintro d'un biello bidiello
ha tancau ya el parpiello pus no espera res millor
"quergo ya que tot acabe, ¡que s'acabe per fabor!,
tiengo molta, molta por"
Recorda la suya bida que ya dona por perdida,
la suya dona querida, la suya bonica fllor,
mai ya la porá ulorar, beder, tocar ni besar,
per molto que quera tornar y abrasar-la dan ardor
sabe que no ye astí, que no arriba la suya ulor
"ya no siento soque por"
El suyo triste futuro seguro que ye ben duro,
l'orache aborruquiador l'abatana aborrasador,
cubierto per neu chesenca, pesada y rebordenca
de bida, no'n queda brenca, ya no siente ni el sudor
el fret acomanador l'ha posau el fermador
"¡mama mía, quina por!"
De la bida ya ye fora, ya no respira ni pllora
ixa ye la suya ora, d'aixó ye buen sabedor
el suyo camino tuerto eba d'arribar a mal puerto
chase per la nit cubierto, muerto ya, muerto de por.
Daniel González García
En chiquet omenache a la obra d'Edgar Alan Poe "The Raven"
Primer premio de poesía en patués del Concurso Lliterario "Bila de Benás" 2008
|
